درباره من
زنی در آستانه فصلی سرد....
و اینچنین بود که عشق آمد....
ادامه...
امیدم را مگیر از من خدایا.....
جمعه بعدازظهر رفتیم کرج مراسم ختم مادر همکار همکلاسی. بعد هم رفتیم بستنی کوزهچی کرج و از بستنی های معروفش خوردیم.
توی کرج پام کمی شل میزد. فکر کردم از ورزشه و عضلاتم گرفته.
صبح شنبه از خواب بیدار شدم و چشمتون روز بد نبینه، گلودرد و بدن درد وحشتناک داشتم. نرفتم شرکت. تمام روز رو خوابیده بودم و خیس عرق. عصر لرز شدید هم شروع شد. همکلاسی که از سر کار برگشت به زور و لنگ لنگان رفتیم درمونگاه همیشگی. منم همش گریه. هیچ چیزی به اندازه ناتوانی در حرکت حالم رو بد نمیکنه.
دکتر تا منو دید گفت چی شدی؟ همکلاسی براش شرح داد و گفت احتملا بیماری خودش هم عود کرده. دکتر معاینه کرد و گفت خیلی تب داری. احتمالا آنفولانزا گرفتی. کلی آمپول برام نوشت که توی سرم بهم تزریق کردند و چندتا هم داروی خوردنی.
دیروز خیلی بهتر بودم. امروز اما یه چیزی بین شنبه و یکشنبه هستم. از طرفی نوبت تزریق داروی شش ماه یکبارم هست اما با این ابتلا به آنفولانزا حتما دکتر عقب میندازه.
برام دعا کنید تا زنده هستم بتونم روی پاهام راه برم و خودم کارهامو انجام بدم.
اونقدر پررو هستم که ظهر ورزشم رو با پریجهان انجام دادم. دلم نمیخواد حتی یک روزش رو از دست بدم.
کتاب سقوط هف*تادو**نه رو که قبلا گفته بوم از سایت کتاب های کمیاب به صورت دست دوم خریدم. دیروز به دستم رسید. میخوام دوباره شروع کنم به خوندنش.
خدایا سپاسگزارم که همکلاس رو دارم. که کنارمه و پشتمه و بهم دلگرمی میده.
خدایا سپاسگزارم که امید رو از من نمیگیری و هوامو داری.
از ماست که بر ماست...
سهوی؟ عمدی؟ خرابکاری؟ نقشه ی جنگی؟ اشتباه انسانی؟ رعایت نکردن مقررات ایمنی؟
چه فرقی میکنه برای اونی که زندگیش در یک لحظه به فنا رفته!
یا مرده، یا در حال مرگه، یا عزیزش رو از دست داده، یا قطع عضو شده، یا کار و سرمایه اش نابود شده، یا در شرف ابتلا به انواع بیماری های ناشی از استنشاق گازهای شیمیاییه!
بگم تسلیت؟ تسلیت دردی رو تسکین میده؟ به قولی: کارم از گریه گذشته است بدان میخندم!
دیروز تهران طوفان شد. رعد و برق و صدای غرش آسمان و باران شدید. همین تغییر آب و هوا یک عده رو تا مرز سکته برد، اونوقت یکی میاد میگه سوار موج هیجانات نشید اوضاع بندر اونقدرها هم بد نیست.
بهش گفتم : تو کز محنت دیگران بی غمی ، نشاید که نامت نهند آدمی.......
پسفردا که همه چیز گرون تر شد و خیلی از کارخانه ها به دلیل نرسیدن به موقع مواد اولیه شون از بندر ، متضرر شدند و رو آوردن به تعدیل نیرو و تعطیلی، وقتی بیماری های تنفسی شایع شد و دارو کمیاب، وقتی زندگی جهنم شد اون وقت شاید کمی از درد این مردم بی گناه و زجر کشیده رو حس کنی.
به یاد دوستی هستم که با هزار نذر و نیاز و پارتی بازی، بچه ی درسخون و کاریش رو توی گمرک استخدام کرد و حالا حتی جنازه ای هم ازش نداره!
به یاد ترخیص کارهای کشته شده ای هستم که برای یک کارِ یکساعته رفته بودند گمرک. به یاد راننده های بیچاره ای که با هزار امید و بعد از کلی خستگی تازه داشتند بار تحویل میگرفتند تا ببرند شهرهای دیگه.
به یاد ترخیص کار خودمون هستم که قرار بود اونروز گمرک باشه اما کاری براش پیش اومد و برادرش رو فرستاد و حالا یه برادر زخمی روی دستش مونده با زانوی غمی که بغل کرده بابت کار و درآمدی که دیگه نیست.
.
.
.
دکتر میگفت توی یکسال گذشته بغضی داری که توی گلوت مونده؟ باید میگفتم توی ده سال گذشته هر ماه و هر هفته و هر روزش هزاران بغض درگلو خفه شده دارم!
*****
عجب صبری خدا دارد!
خدایا بابت همدلی مردم و وجود اون نازنینانی که غم دیگران رو غم خودشون میدونند و به کمکشون می شتباند ازت سپاسگزارم.
من و تمام این لحظه ها
بعد از اون واکسن کرونا و اون حمله ی بیماری، دیگه هیچوقت اون آدم قبلی نشدم. قدرت حرکتم روز به روز کمتر میشه، با ورزش و دارو خودم رو سرپا نگه میدارم ولی اتفاقات اطراف و استرس ها آروم آروم توانم رو کم میکنه.
کپلچه آلرژیش عود کرده و همکلاسی بردتش دکتر، از اونجا زنگ زدند که زیر سرمه و حرفای دکتر رو گفتند. علاوه بر عود آلرژی دکتر گفته گوشش قارچ داره و باید ساکشن بشه، به همکلاسی گفتم از بس اون ایرپاد توی گوششه، میوفته زمین، برمیداره میگذاره توی گوشش. همکلاسی میگه هان، راست گفتی، اصلا به فکرم نرسیده بود.
امون از دست بچه ها و جوون های الان!
من خونه با قشنگ خان و سیاه تنهام. باد ملایمی میوزه و طناب آویزون پرده رو تکون میده و صدای ضربه خوردن پرده به پنجره باعث میشه موسیقی زیبایی شکل بگیره.
فردا صبح میرم فیزیوتراپی پا، بعد از تموم شدن این فیزیوتراپی باید برم ویس تراپی!
یه مدتیه که هی غذا توی گلوم گیر میکنه، شبا هم از شدت سرفه از خواب بیدار میشم، سه شنبه رفتم دکتر متخصص حنجره و بلع، با یه دستگاه داخل حنجره ام رو نگاه کرد و گفت چیزی نیست فقط به شدت ملتهبه، گفت پای تلفن حرف زیاد میزنی و عصبانی میشی؟ بغض داری؟ به جای گریه بغض میکنی، توی یکسال گذشته استرس و ناراحتی شدیدی داشتی که بریزی توی خودت؟
گفتم مادرشوهرم سرطان گرفته و اصولا آدمی هستم که عصبانیت و غصه هام رو قورت میدم. سر کار هم یکسالی هست که یه آدم روانی خیلی اذیتم میکنه، یکی از همون مردهای سنتی که دوست ندارند با یه مدیر خانم کار کنند.
دکتر گفت: شش جلسه ویس تراپی، نخوردن قهوه، چای، بستنی، چیپس و پفک، لواشک، غذای سرخ کردنی، آب سرد، صاف نکردن گلو، اجتناب از دود سیگار، قلیون، اسپند و عطر و ادوکلن و مواد شیمیایی و شوینده ها و به ویژه استرس و عصبانیت!
خنده ام گرفت، گفتم چشم!
*****
سیاه هر روز صبح زود( زمستونا ساعت شش صبح، جدیدا ساعت پنج صبح) میاد بالای سرم و اونقدر مامان مامان میگه تا بلند شم. یکریز و یک بند. گاهی دلم میخواد خفه اش کنم اما وقتی قیافه اش رو میبینم تمام عصبانیتم از بین میره!
*****
خواهرشوهر رسید مقصد، مادرشوهر دوباره تنها شد، امروز ناهار پیشش بودیم، با همکلاسی موهاشو که تازه دراومده، مرتب کردیم.
*****
خدایا شکرت که همدیگه رو داریم، شکرت که یاد گرفتم راحت و بی خیال حرف و قضاوت مردم زندگی کنم، شکرت که زنده ایم و میتونیم کار کنیم. هفته ی قبل به همکلاسی میگم خسته ای، یه کم استراحت کن! میگه وقتی مردیم فرصت برای استراحت زیاده، الان باید تا میتونیم زندگی کنیم و زندگی یعنی کار و تلاش!
جمعه نوشت.
به طور اتفاقی یه قسمت از سریال آبان رو دیدم، همون که ثابت به آبان گوشواره میده، بعد یه لنگه رو آبان میندازه گوشش و اون‌یکی رو میگه خودت بنداز گوشم. جالب اینکه تمام این مدت یه شال روی سر آبان بود. انگار داشتم یه فیلم کمدی تخیلی میدیم که ملقمه ای از سریال های ترکی، داستانهای فهیمه رحیمی و فیلمنامه های آبکی و پولکی که تهیه کنندگانش یکسری آقازاده خواب زده هستند، بود.
بعد از اون تاسیان شروع شد و بعد پایتخت.
چقدر خوشحال شدم که اصولا تماشاچی تلویزیون نیستم.
به قول مامان خدابیامرزم: آمدم خانه بابو که دلم وا بو، بیدیم خانه بابو بدتر از خانه ما بو!
دیگه از اون دوتا نمیگم که واویلا.....
****
خواهرشوهر توی این هفته برمیگرده کشور استکبار جهانی، دوباره مادرشوهرجان تنها میشه. خوب شد که اومد و همدیگه رو دیدند وگرنه معلوم نیست با این اوضاع دوباره کی میتونه بیاد ایران.
*****
یکی از اقوام مادری همکلاسی سکته کرده، خواهر و برادر هیچکدوم حاضر نشدند برن دیدنش، مادرشوهر یواشکی به من میگه اگر من بمیرم اینا طرف رو راه نمیدن؟ میخوان چه کار کنند، گفتم اولا که خدا بهت عمر بده، دوما که رابطه دوطرفه است، حتما اون آدم کاری کرده یا حرفی زده که اینارو ناراحت کرده ، سوما که چرا باید غصه روزی رو بخوری که نیستی! بی خیال مادرجان. خودشون میدونند به عملشون.
نمیدونم این مادرها چرا نمی‌خوان قبول کنند که بچه هاشون دیگه بچه نیستند، بزرگ شدند، میانسالند، دو روز دیگه پیر میشن.
*****
دلم شمال رفتن میخواد اما با این وروجک ها نمیدونم چه کنم. دخترخاله میگه بیارشون شمال، من اما..
*****
ظرف خاک سیاه توی بالکنه، ظرف خاک قشنگ توی اتاق، زمانی که من خونه نیستم هردو از یه ظرف استفاده میکنند، (اونی که توی اتاقه) ولی وقتی من خونه باشم، سیاه میره جلوی در بالکن و اونقدر مامان مامان میکنه تا در رو باز کنم که بره دستشویی!
دقت کنید که میگه مامان نه میو! منم دچار توهم نشدم، هر کس میاد خونه ی ما از تعجب شاخ درمیاره، مخصوصا وقتی می‌بینند که من با این دو تا حرف میزنم و اونا هم با میو میو و مامان مامان گفتن، منظورشون رو به من میرسونند.
بازم به قول مامانم: زبون لال رو فقط مادر لال میفهمه.
*****
نمیدونم کتاب سق.وط ۷۹ رو خوندید یا نه! اگر نخوندید حتما بخونید، این روزها با اتفاقاتی که در حال وقوعه همش یاد این کتاب میفتم.
*****
بلاگ اسکای داره منو از دوباره نوشتن پشیمون میکنه، نمیدونم چشه؟ هی قطع میشه، دسترسی ناقصه، یادداشت ها رو منتشر نمیکنه و .....