روزهای آخر اسفند

دوباره نشستم توی اسنپ، این محل کار من باعث میشه اکثر راننده‌ها فکر کنند من ساکن همین محل هستم و از دسته ی پولدارها، هی باید توضیح بدم که بابا جان اینجا محل کار منه، نه خونه ی من!

****

دو هفته‌ی آخر اسفند رو خیلی دوست دارم ، بوی اومدن بهار، بوی تازگی، حس نو شدن و تغییر ، حالم رو خوب میکنه.

حیف که این دو هفته اونقدر سرم شلوغه و سرگرم کارم که فرصت لذت بردن از لحظه ها از دستم میره!

****

جمعه مهمون داشتیم. همکار همکلاسی و خانمش که تازه دفاع دکتراش رو به پایان رسونده بود، اومده بودند خونه ما. تمام مدت حرف از گربه ها و کارهای بانمکشون بود.

****

همکار کوچولو میگه: نمی‌ترسید شما خونه نیستید بچه ها خرابکاری کنند، مثلا چیزی رو بشکنند؟ میگم: مدتهاست مال دنیا برام بی ارزش شده، بشکنند، خراب کنند، چه کنم؟ میخوام جمع کنم برای کی؟ برای چی؟ معلوم نیست همین فردا باشیم یا نه.

****

همه چیز دنیا در حال تغییره، آدم ها، زندگی ها، سرگرمی ها، خوشی ها، سفر رفتن ها، غذا خوردن ها، بازی کردن ها و ...

طفلک اونایی که نمیتونند با این تغییرات همسو بشن.

طفلک اونایی که در گذشته گیر میفتند و راه گریزی ندارند.‌خود من عاشق قدیم ترا هستم، انگار یه مسخ شدگی و لذت خاصی در بیادآوردن گذشته هست که در تصور آینده نیست.

خوش به حال اونهایی که میتونند در حال زندگی کنند.

****

یه همکار دارم، فضول، دو به هم زن، خودخواه، افاده ای، خودمتشکر و .... در ظاهر خودش رو با همه خوب نشون میده، ولی پشت سر همه توطئه میکنه، تا یکی حرف میزنه میپره وسط حرفش و سوال میپرسه که کیو میگی؟ چیو میگی؟

اوایل  با لبخند و خلاصه وار براش توضیح میدادم. جدیدا کلافه میشم. 

امروز داشتم با همکار کوچولو صحبت می‌کردم ، همکار میگفت: چرا اینقدر حرص میخورید؟ وقتی برای صاحبان شرکت مهم نیست که کاری انجام بشه یا نه، شما چرا اینقدر اهمیت میدید و حرص می‌خورید؟

 گفتم : تقصیر بابای خدابیامرزمه! میگفت شما امین کسی هستید که براش کار میکنید، مسئولیت پذیر باشید و حالا که اجازه داده از دارایی هاش شما هم رزق و روزتون رو ببرید، مثل اموال خودتون از اموالش مراقبت کنید. 

حالا من هرچقدر میخوام بیخیال و بی تفاوت باشم، نمیشه. همش تقصیر اونه!

همکار فضول اومد توی اتاق، ته حرفم رو شنید و پرسید؟ کی؟ تقصیر کیه؟

جوابش رو ندادم. 

دوباره گفت: درباره کی حرف میزنید؟ گفتم؛ یه بنده خدایی.‌ و بعد سرم رو به کارم گرم کردم.

واقعا از این حجم فضولی و پررویی تعجب می‌کنم.

****

پویا دکتره و همکارمونه، چهارسال از من کوچیکتره و بچه ی فعالیه، مدیر محصول هم هست،از فامیلای صاحب شرکته و جزو هیات مدیره،ر.ک قرار بود یکسری اطلاعات بهم بده تا آخرین تولید سال رو برنامه ریزی کنم. هی دست دست میکرد، وسط شرکت گیرش انداختم و گفتم، پویا بهم میدی یا نه؟ گفت: الان الان! اما دیدم نگاهش رفت پشت سرم. برگشتم پشت و دیدم  مسئول دفتر (که یه خانم پنجاه و دوساله است) غش غش می خنده و از شدت خنده کبود شده ! پویا درحالیکه سرخ شده بود و میخندید گفت: ببین مارو سوژه‌ کردی!عفت کلام داشته باش!  اول نفهمیدم منظورشون چیه، بعد که متوجه شدم گفتم من عفت کلام دارم، شماها ذهنتون بیماره، خودتون رو درمان کنید. 

احساس میکنم بین آدم ها غریبم. یه خانم متاهل پنجاه و چند ساله که خودش بچه دانشجو داره چرا باید همش دنبال این چیزها باشه؟

****

پ.ن. همکار کوچولو یه دختر باهوش و مودبه که هجده سال از من کوچیکتره ولی بچه ی دانا و  قابل اعتمادیه، اونم توی این جمع مثل من غریبه!

****

خدایا سپاسگزارم که همکار کوچولو رو فرستادی تا تنها نباشم.