غم دل با تو بگویم....

از شنبه صبح که بیدار شدم دمغ و بی حوصله بودم. سر کار هم حوصله حرف زدن با کسی رو نداشتم. تا دیروز فکر میکردم دلیلش آلودگی هوا یا فوت ناگهانی پدر جوان یکی از همکاران جدید باشه.

دیروز عصر تلفنی با هستی  صحبت میکردم که میون حرف ها فهمیدم دلیل این حال بدم چیه.

یه چیزی از گذشته، یه زخم عمیق و چرکی که زیر پوششی از ظاهر آرامم پنهانش کردم ولی هر از چندگاهی سر باز میکنه و حالم رو بد و بدتر.

جمعه شب به طور اتفاقی در اینستاگرام چیزی دیدم که ناگهان تموم خاطرات بد گذشته رو آورد جلوی چشمم و تاثیرش این بود که تا دیشب حالم بد بود.

دیشب حرف زدن با هستی باعث شد کمی سبک بشم و امروز صبح حال بهتری داشتم.

ما انسانها نیاز داریم به اینکه حرف بزنیم و زباله های ذهنمون رو دور بریزیم. خوبه که کسی رو داشته باشی که بتونی باهاش درد و دل کنی و درد دل بگی.

*****

الان خونه هستم. امروز از خونه کار میکنم. در حال تایپم و سیاه اومده و نشسته کنار لپ تاپ و با تعجب به من و صفحه کیبورد نگاه میکنه.

از وقتی این دو تا پسر اومدند پیشم، رنگ و روی زندگیم خیلی فرق کرده. انگار دو تا بچه دارم. یکی بزرگ و دیگری فسقلی. 

سیاه رو وقتی چند هفته بیشتر نداشت پیداش کردیم. من با سیاه، تمام لحظه های مادری رو امتحان کردم. شب بیداری، آموزش برای ادرار کردن، دندون در آوردن و افتادن دندون و متعاقب اونها تب و کلافگی بچه و حالا هم رسیدن به بلوغ. 

به زودی باید ببرمش برای عقیم سازی. خیلی شیطونه و از دیوار راست بالا میره. 

هیچوقت فکر نمیکردم یه روز عاشق گربه ی سیاه بشم. اما این وروجک بدجور خودشو توی دلمون جا داد.

*****

دیروز کلاس آنلاین یوگا داشتم. در انتهای کلاس، حرکت آخر که شاواسانا نام داره، باید دراز بکشیم و یه جورایی فکرمون رو از بدن و محیط جدا کنیم. حین این حرکت بچه ها با اومدن همکلاسی به خونه، شروع کرده بودند به دویدن و دنبال بازی. ناگهان "قشنگ" دوید و اومد توی اتاق و پرید روی تخت و رفت پشت پنجره و بعد هم چرخید و مسیری که اومده بود برگشت توی سالن. "سیاه" هم به دنبال اون. با یک تفاوت اساسی."قشنگ" کاملا دقت میکنه که حین دویدن و پریدن روی ما نیاد اما جناب سیاه، در دنبال بازیش پرید روی شکم من که در حرکت شاواسانا بودم و رفت روی تخت و دوباره حین برگشت پرید روی من و رفت بیرون. این یعنی من بیچاره له شدم و از حالت افقی به زاویه نود درجه تبدیل شدم و  مربی یوگا هم با دیدن این صحنه حسابی خنده اش گرفته بود و به سختی تونست خودش رو کنترل کنه. 

وقتی کلاس تموم شد قیافه همکلاسی دیدن داشت. خشمگین و به هم ریخته از دست این دوتا

پ.ن. و زندگی ادامه دارد. با وجود تمام دردها و رنج ها، همیشه بهانه ای برای ادامه راه هست. خدایا سپاسگزارم بابت تموم بهانه های زندگی.