حیوانات خانگی مورد علاقه من

سلام

مونپارناس عزیز یه خاطره ای تعریف کرد که منو برد به بچگی هام.

هنوز مدرسه نمیرفتم و مهدکودکی بودم. از همون وقت ها عاشق حیوانات بودم. توی فیلم ها و کارتون ها همیشه چیزهایی به چشمم میومد که درزندگی واقعی یا اطرافیانمون وجود نداشت.

مثلا یه بار به بابام گفتم اسم منو بنویس کلاس اسکی، دوست دارم اسکی کردن یادبگیرم.

یادمه سوارماشین بابا بودیم، همون پیکان سبز مغز پسته ای. من شش ساله بودم. شاید هم کلاس اولی.  یه ماشین که چوب اسکی  روی باربند ماشین بود از کنارمون رد شد. به بابا گفتم میشه بریم اسکی؟ گفت ما که بلد نیستیم. گفتم: میشه منو  کلاس اسکی ثبت نام کنی؟ بابا و مامان نگاهی به هم انداختند. برادرم گفت: تو باز تخیلاتت گل کرد. 

بابا گفت: تو الان کوچیکی .بزرگ که شدی خودت میتونی بری کلاس اسکی و........

خلاصه که همیشه دنبال چیزهایی بودم که یا خیلی دور از دسترس بود یا جزو دغدغه های طبقه اجتماعی ما نبود.

از اونجایی که تقریبا ماهی یک بار میرفتیم شمال، و بر اساس خاطراتی که براتون تعریف کردم تفریح ما رفتن به ساحل و آبتنی کردن بود، و اونجا همیشه یکی دو نفری بودند  که اسب داشتند و اسب سواری میکردند و اسب اجاره میدادند، یکی دیگه از فانتزی های من داشتن یه کره اسب بود و تقریبا همیشه داشتم در مورد این آرزو صحبت میکردم و همیشه هم به بهانه اینکه کجا نگهش داریم، این درخواست رد میشد.

خلاصه که این درخواست و التماس تقریبا تا وقتی کلاس سوم ابتدایی بودم ادامه داشت. اون سال منی که مدتی بود دل درد های عجیبی داشتم که هیچ دکتری علتش رو نمیتونست پیدا کنه، با خانواده رفته بودیم شمال. ساحل بندرانزلی بودیم. هوا کمی خنک بود و باد ملایمی میوزید. یکسری از این قایق های پدالی که شبیه قو هستند آورده بودند و کنار ساحل اجاره میدادند. بچه ها (برادرم و عموزاده ها) از پدرم خواستند که اونها رو سوار قایق کنه، منم  به پیروی از اونها شروع کردم به خوشحالی کردن و پایکوبی برای سوار شدن به قایق. پدر و مادر نگاهی به هم انداختند و شنیدم که بابا به مامان گفت میره روی آب باد به پهلوهاش میخوره و بدتر میشه. مامان گفت آخه اگه بقیه سوار بشن و اون سوار نشه، غصه میخوره.

بابا فکری کرد و بعد به من گفت دوست داری سوار اسب بشی. من که انگار دنیا رو بهم داده بودند گفتم البته. گفت پس برات یه اسب کرایه میکنم که تو سوار اسب بشی و بعد بچه های دیگه سوار قایق بشن. با خوشحالی گفتم باشه.

توی نوبت موندیم و بعد یه اسب قهوه ای رو اجاره کردند تا من کنار ساحل سوارش بشم . وای که چه حالی بود. روی ابرا بودم. وقتی روی زین نشستم. پدر کنارم ایستاد تا مراقبم باشه و مرد صاحب اسب، افسارش رو به دست گرفت و شروع کرد به حرکت. اسب خیلی آروم راه میرفت . موهای بدنش زبرتر از چیزی بود که فکر میکردم. اما هر قدمی که بر میداشت من انگار روی یک برج در حال سقوط بودم. میرفتم پایین و میومدم بالا. کلی کیف کردم اما در عین حال اون حس لرزان روی اسب بودن و ترس از ارتفاع و دیدن دندون ها و زبون اسب از نزدیک باعث شد دیگه هیچ وقت اصرار به داشتن اسب نداشته باشم.

از بامزگی این اتفاق این بود که در مدتی که ما منتظر کرایه اسب و بعد هم اسب سواری بودیم سرعت وزش باد بیشتر شد و دریا مواج گشت و اون فرد کرایه دهنده قایق ها،  قایق هایش را از آب بیرون آورد و در نتیجه باقی بچه ها دست از پا درازتر  به خونه برگشتند . اون وسط تنها کسی که به کام دل رسید من بودم و البته که پدر و مادرم هم از شر درخواست های من برای داشتن یه کره اسب خلاص شدند.

.

.

.

و البته این داستان با عنوان آرزوی داشتن بزغاله ادامه دارد.....

****

به گذشته که نگاه میکنم غرق خوش و لذت میشم از یادآوری خاطرات خوش قدیم. خدایا سپاسگزارم که خاطرات بد رو از ذهنم دور کردی و فقط لحظات شاد رو به یادم میاری.